Avonturen in de jungle

Afgelopen weekend zijn Anneloes en ik samen met onze huisgenoten en nog drie andere meiden naar Brownsberg geweest. Het was onze eerste kennismaking met het Surinaamse binnenland en dus voor het eerst de jungle in! We hadden er zin in!

Zaterdagochtend om 8 uur haalde de taxi ons op en zondagavond rond 22 uur waren we weer thuis. In die uren daartussen hebben we wel degelijk het een en ander meegemaakt...De heenweg reden we veelal over hobbelige bauxietwegen.(zie foto) Moeilijker was het zeven kilometer lange slingerpad heuvelopwaarts. Bekend was dat dit in de regentijd in een kleimassa verandert. Wat bleek nou… inderdaad, het regende! (dec t/m februari is kleine regentijd).Mijn angsten voor insecten, die ik waarschijnlijk zou gaan tegenkomen in de jungle, veranderde in de angst om achterwaarts van de berg te glibberen met ons busje (dat geen 4wd had, maar slechts 2. Blijkt hier trouwens heel normaal te zijn). Gelukkig reed onze taxichauffeur al enkele jaren deze berg op en af waardoor we enigszins gerustgesteld werden. Daarnaast blijft het ‘fijn’ dat Surinamers nergens een probleem van maken en overal een oplossing voor vinden…
Ondanks deze gedachte was de heenweg geen pretje. Meerdere busjes raakten vast of kwamen de berg niet op, en de regendruppels werden er inmiddels ook niet minder op. Gelukkig kregen we hulp van een tractor die ons de berg op trok. Eenmaal boven aangekomen, werden we naar ons huisje gebracht waar we onze hangmatten konden ophangen en kregen we heerlijk rijst, kip en groente. Daarna kon onze eerste wandeling beginnen.
We maakten kennis met het prachtig tropische regenwoud, waarbij ik echt moet zoeken naar woorden om te omschrijven hoe dat eruit ziet en hoe het voelt daar te wandelen/klauteren. De natuur is hier zo anders, de bomen zijn zo groot, zo lang, zo anders, de bladeren zijn zo groen, de takken zitten veelal in elkaar gewikkeld en de geluiden van vogels en brulapen zijn een feit. De kronkelige smalle wandelpaden, de ontelbaar veel verschillende bomen, de prachtige uitzichten, de geweldige watervallen en kreekjes…. Teveel om op te noemen, ik heb m’n ogen uitgekeken. Ik had al wel gelezen dat er ook slangen voorkwamen, deze kwam ik echter niet tegen. Ik moet eerlijk zeggen; ik kreeg bijna zin er wel een tegen te komen! Het paste echt in het plaatje.
Tot ’s avonds…Toen kwam de meest giftige slang van Zuid Amerika toch nog even op bezoek. Bij het kamp, waar we ’s avonds een hapje aten, glibberde een ‘slangetje’ voorbij. Onze taxichauffeur / gids greep het beestje alsof het een regenworm was. Een beet van deze slang, zorgt ervoor dat het binnen een uur afgelopen met je kan zijn…!

De watervallen en kreekjes, waar de wandelingen naartoe leidden, waren echt de moeite waard. De bikini zat in m’n tas, dus hupsakee onder die waterval! Wat een heerlijk gevoel gaf dat! ’s Avonds maakten we heerlijke cocktails, om vervolgens bij te komen van een mooie dag. De volgende ochtend waren er (helaas) twee huisgenoten minder om deel te nemen aan de wandeling... (of het iets met de avond ervoor te maken had, laat ik maar even in het midden). We maakten ons op voor de volgende wandeling. Berucht is de twee uur durende afdaling naar de Witi Kreek aan de voet van de berg. Een frisse duik in het heldere water, hadden we dan ook echt nodig, voordat we aan de terugweg (bergopwaarts) begonnen.
Aangekomen in het kamp, aten we nog een hapje en vertrokken we in het busje bergafwaarts richting Paramaribo. Halverwege de terugweg van de laatste wandeling, kwam het al met bakken uit de lucht. Je raadt het al… de weg naar beneden met het busje was weer eens een modderbad. En ik zal het maar gelijk verklappen, tegen de terugweg kan geen enkele jeepsafari op! Anneloes had al eerder aangegeven het echt niet grappig te vinden als de bus grip verloor. Ik zat voorin en ik moet zeggen, in eerste instantie viel de weg me mee. Dus ik probeerde Anneloes (die achterin de bus zat, met de ogen dicht en i-pod op) nog gerust te stellen: ‘Anneloes, het valt echt reuze mee. De weg ziet er best goed uit!’ Ik had het nog niet gezegd of hupsakee de bus gleed weg, bleef steken in een modderpoel en hing schuin… Daar uitgekomen volgden nog meer van deze schrikmomenten. We slipten weg, vlogen uit de bocht, gleden door waar het eigenlijk niet de bedoeling was, raakten vast, moesten met boomstammen en takken het busje ‘ophupsen’ en af en toe liepen we een stukje om het gevaar uit de weg te gaan. Gelukkig had de taxichauffeur er nog alle vertrouwen in en zong ondertussen ontspannen mee op een Surinaams liedje. En achteraf gezien had hij gelijk: alles kwam goed!
Het was een avontuurlijk en vooral gezellig weekend. Geweldig om door het tropisch regenwoud te hebben gewandeld, het voelt echt als een stukje wereld dat nog niet door het massatoerisme ontdekt is!

Verder zijn Anneloes en ik vorige week druk bezig geweest met de onderzoeksopzet, die is nu bijna af. Verder heb ik vorige week nog een poging gedaan tot hardlopen. Het regende een beetje, dus ik dacht: Nu zijn er vast niet zoveel mensen op straat die mij zien, dus ren ik even een paar rondjes in onze wijk. Bij het weglopen van huis, kreeg ik al een beetje een raar gevoel. Nadat ik de hoek om was, zag ik al mensen in de verte die mij (enigszins vreemd) aankeken. Ik dacht: hup, gewoon doorlopen, ik ben gewoon aan het hardlopen, zo gek is dat niet. Totdat ik het gevoel kreeg dat ik de marathon aan het lopen was. Nog niet eerder kreeg ik zoveel aandacht tijdens een ‘training’. De buurtbewoners keken met grote ogen en moedigden mij aan, honden renden mij achterna, de buurman stak meerdere malen zijn duim naar mij op en als kers op de taart renden alle kinderen uit de straat achter mij aan… Conclusie: niet voor herhaling vatbaar. Toch maar weer het zwembad opzoeken! Afgelopen week kwam Lenneke aan in Paramaribo, we hadden een zeer gezellige hereniging! En het blijft vast niet bij deze ene! Samen met haar ga ik deze week maar eens wat baantjes trekken.

Dit was hem weer voor dit moment! Hoorde dat het weer in Nederland ook iets beter is? Nou hier regent het best zo af en toe! De foto’s ga ik er ook gauw opzetten. Hopelijk kun je je dan voorstellen hoe mijn weekend was.

Liefs,
Katrien