Einde avontuur in Suriname

Vanaf de computerkamer thuis een bericht voor mijn Suriname website typen, voelt toch een beetje vreemd. Maar ik wil toch graag nog een laatste bericht plaatsen voor alle trouwe fans!;)

Waar was ik gebleven. Nadat we geweldige dagen hebben gehad op Tobago (behalve zon,zee,strand ook boottochten en eilandtour gedaan), vertrokken we woensdagsmorgens richting Trinidad. Na een paar uurtjes dobberen op de boot kwamen we aan in het drukke Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad. Wat een verschil met Tobago zeg, alle woningen hutje mutje op elkaar, drukke straten, veel verkeer en vooral veel nieuwe aanbouw. Gelukkig stond de vrouw van het guesthouse ons al op te wachten, ze bracht ons naar de ambassade waar we nog een visum moesten regelen om die week weer Suriname in te mogen. Nou, om een lang verhaal kort te maken: ’s middags konden we het visum weer ophalen, geregeld!
Die eerste dag in Trinidad zijn we naar een luxe winkelcentrum gegaan, beetje shoppen. Toen snapte ik ineens waarom die Surinamers zo lyrisch zijn over Port of Spain. Die luxe kennen ze in Suriname echt niet! (roltrappen, fonteintjes, liften, luxe winkels, autobanen etc) De volgende dag een strand-dag-poging gewaagd. Maar jammer genoeg viel dit vergeleken bij Tobago nogal in het niets. Bahalve een mwoi-strand kregen we ook z’n vier buien op de kop.
’s Avonds vertrok ons vliegtuig weer richting Paramaribo, einde vakantie! In het vliegtuig kwamen we Edgar Davids nog tegen. Uiteraard zat hij business-class. Bij het uitstappen van het vliegtuig hielden we hem natuurlijk even in de gaten. Hij werd als VIP behandeld bij de douane. Hm, we zullen hem vast niet weer zien. Fout gedacht: ik ging ná Anneloes door de paspoortcontrole. Kom ik bij de kofferband staat Meneer Davids met Anneloes te kletsen! Dus ik kom erbij staan, en ja hoor: ‘Hai, jij ook in Suriname?’ Ik dacht: zal ik wat terug zeggen met m’n Twentse accent of zal ik me wijselijk stil houden? Maar ach, eventjes kletsen met Edgar himself leek me best leuk dus besloot ik het gesprek aan te gaan. Hij was behoorlijk geïnteresseerd in ons afstudeerproject, omdat hij zelf ook zoiets gelijksoortigs wil gaan opzetten in Suriname. Het leek hem handig dat we contact zouden houden. Maar toen werd hij al weer door wat andere mensen benaderd en wij zijn toen gauw verder gelopen richting de koffers en zeiden we hem gedag. Grappig toch!

De dagen daarna in Paramaribo vooral druk geweest met alle kleren wassen, kamer schoonmaken en het afscheid nemen van de mensen daar. Laatste avond nog even gezellig met Berber, Lenneke en Jetty uit eten geweest. We hebben Len en Jet voorbereid op een supertijd in Trinidad en Tobago. Zij gaan daar namelijk begin juli ook naartoe. Zaterdagmiddag alles in de koffers en handbagage gepropt (pff paste écht net!) en Len en Jet kwamen ons nog even uitzwaaien. Lenneke zei nog: ‘Je gaat naar huis hé, besef je dat wel?’ Nou, het voelde dus echt niet alsof ik naar huis zou gaan. Zo raar. Maar goed toen was het moment daar. De taxi stond klaar om ons naar het vliegveld te brengen en ja toen kwam het besef wel. Nou, knuffel hier, kusje daar, traantje zus, snottertje zo! En ja hoor, daar gingen we! Op het vliegveld werden we geattendeerd op het feit dat we 5 kg teveel kofferbagage hadden en slechts 20 kg teveel handbagage (slik…). Dat werd € 250,- bijbetalen, shit! Maar goed, na heel vriendelijk doen en dat ze ons geen pinautomaat konden aanwijzen, hoefden we slechts € 60,- bij te betalen. Daarna moesten alle passagiers nog ‘even’ alle koffers weer losgooien, voor een handmatige controle (heel fijn, maar het scanapparaat was stuk) en toen kon het vliegtuig dan ein-de-lijk weg!

Aangekomen op Schiphol stond mijn familie gelukkig op me te wachten, héél fijn ze weer te zien natuurlijk. Na 10 minuutjes kwam er nog een verrassing achter een pilaar vandaan: Merel!! Dat was helemaal super natuurlijk. Ik vond dat ze het lang had volgehouden achter de pilaar, maar ze wou me eerst even tijd gunnen met m’n familie maar ondertussen hield ze het bijna niet meer haha. Nadat we Merels’ fles champagne hadden los geknald, reden we naar huis. Lekker decadent hoor, met een fles champagne op de achterbank van een relatief luxe auto op een mooie autobaan! (in Suriname rijden alleen maar brakkies van Toyota’s en dan op slechte wegen) Bij thuiskomst hadden mam en pap een welkomstfeestje georganiseerd met barbecue! Ik wist van niks, dus het was een grote verrassing ’s middags al allemaal lieve mensen om me heen te hebben. Zoo leuk!! Volgens mij heb ik tot ’s avonds onafgebroken gekletst, pf wist niet waar ik beginnen moest. Nu al zo’n twee dagen bezig m’n koffer uit te pakken, ach ja alles in het Surinaamse ritme hé.

Tja, nu is mijn buitenlandervaring alweer aan z’n einde gekomen. Ik ben nog altijd zo blij dat ik de kans gegrepen heb, het was een geweldige onvergetelijke ervaring. Ik wil iedereen dan ook ontzettend bedanken voor de interesse. De hoeveelheid bezoekers en reacties op mijn website, de persoonlijke mailtjes, de smsjes, de kaartjes en videoboodschappen hebben me echt goed gedaan. Het was heerlijk om vijf maanden in relaxedheid en met weinig zorgen te leven. Maar er zijn ook dingen die ik niet ga missen hoor: de blaffende zwerfhonden, de sissende mannen, de gaten in de weg, de koude douche, het chaotische verkeer en de momenten dat ik geneigd was een Surinamer rode pepers toe te dienen omdat het zo langzaam ging. Maar natuurlijk ga ik het land missen om haar relaxedheid, de vriendelijkheid van de mensen, het prachtige binnenland, de mate waarin de Surinamers genieten van het leven en de gastvrijheid waarmee we vaak zijn ontvangen. Hopelijk houd ik die relaxedheid een tijdje vast hier in Nederland.

Ik ben nu alweer twee dagen thuis. Het in Nederland zijn, daar moet ik wel weer even aan wennen. Gister eindje gaan rijden (na 5 maanden) met mama. Het was maar goed dat ze bij me in de auto zat want op een gegeven moment reed ik alweer links… Ook vond ze het niet helemaal nodig dat ik de verwarming aan deed in de auto. De Surinaamse beat is in Huize Wessel al meerdere keren gedraaid en ik ben bezig een geschikt plekje te zoeken voor mijn hangmat. Ik geniet nog even na.

Bosi & brasa,
Katrien