De eerste week zit erop!

Lieve mensen!

Hier weer een update van mijn leventje in het warme Soerinamuh! De eerste week zit erop, en ik moet zeggen dat het niet is tegen gevallen. Anneloes en ik hebben ons al best goed aangepast, al zeggen we het zelf. We zijn namelijk al een paar keer te laat gekomen, zijn al door de stromende regen (stortbui) gefietst om vervolgens (net zoals alle andere Surinamers) te gaan schuilen en daardoor weer te laat te komen, we hebben zelfs al deelgenomen aan het Surinaamse carnaval en bij de stichting werken ze niet langer dan 15 uur… dus doen wij dat ook maar niet. Gisterochtend fietsten Anneloes en ik naar de Stichting (is zo’n 20 min fietsen), terwijl het ineens ontzettend begon te gieten! Ik baalde dat ik mijn poncho (nogmaals dank Harry en Riëtte) niet in mijn tas had gestopt. Die zit vanaf nu standaard in mijn tas! Aangekomen op de stichting werden we toegesproken door een typisch Surinaamse vrouw met de mededeling:’Lieve meiden, jullie zijn drijfnat, jullie gaan nu gelijk naar huis om warme kleren aan te doen anders worden jullie ziek en dan moeten we allemaal heel hard huilen.’ De lieve vrouw heeft een zakentaxi voor ons geregeld zodat we naar huis werden gebracht en weer naar de stichting! Zo gek zijn die Surinamers nog niet hé! ;)

Ook hebben we deze week een fiets geregeld, zodat we lekker mobiel zijn hier in het chaotische verkeer waar zo ongeveer alle mannen naar ons claxonneren, sissen, kusgeluidjes maken en naar ons zwaaien! Zou bijna denken dat ik goed in de markt lig, maar voordat ik naast mijn schoenen ga lopen moet ik eerlijk bekennen: ze geven die aandacht aan echt alle blanke meisjes hier! ‘De stagiaires uit Nederland’ is hier een begrip en we vallen ook echt op tussen al die donkere mensen. Soms voel ik me echt een bezienswaardigheid!

Het huis bevalt erg goed met uitzondering van de sprinkhaan, krekel en megavlinder die in de eerste week al zijn gesignaleerd. Fijn om mensen om me heen te hebben bij thuiskomst, maar ook fijn je soms even terug te kunnen trekken naar je eigen kamertje of lekker in de hangmat weg te dromen met goede muziek op! In totaal hebben we dus vier huisgenoten. Allart en Jolien komen uit België en Wilma en Janine komen uit Eindhoven, alle vier studeren ze logopedie. Jolien en Janine zitten op salsales, afgelopen week hebben Anneloes en ik een les gekeken. Het zag er heel leuk uit, dus vanavond gaan we een proeflesje wagen! Vrees alleen dat onze heupen niet zo soepel zijn als die van menig Surinamer haha. Afgelopen zaterdag hebben we trouwens hier ook een carnavalsfeest bijgewoond, poeh wat hebben die Surinamers soepele heupen! Zelfs kindjes van 5 a 6 jaar oud, schudden met die billen…poeh!

Het is hier trouwens legaal om met drank op achter het stuur te gaan. (niet grappig dus) Daarom gaan we ’s avonds nooit op de fiets ergens naar toe, gelukkig is de taxi betaalbaar.
Ook kunnen we op de bus stappen bijna voor ons huis. Zoals in mijn vorige verhaaltje al bleek, moet je geluk hebben dat die niet vol zit. Laatst liepen we richting de grote straat om op de bus te wachten. Toen zagen we de bus in de verte aankomen. Dus wij rennen. Maar bij het besef dat we aan het rennen waren riep Anneloes ineens: STOP, niet rennen Katrien!! We zijn in Suriname!! Dus wij langzaam verder gelopen, en dus (inderdaad) de bus gemist… Dat was op zich jammer, maar het voelde goed om ons te hebben aangepast! ;)

Op de stichting gaat het goed. We hebben een (redelijk) eigen plek en onze stagebegeleidster is een aardige vrouw. Ze heeft in Nederland gestudeerd en is oorspronkelijk geen Surinaamse. Ze is duidelijk en weet goed waar ze mee bezig is, een fijne vrouw om mee te werken. Het formuleren van de afstudeeropdracht is dan ook al gebeurd waardoor we goed weten wat er van ons verwacht wordt. We hebben voorgesteld de opdracht een beetje uit te breiden, om
meer voor de stichting te kunnen onderzoeken maar (vooral) om de lat nog iets hoger te leggen voor onszelf. De opdracht die er nu ligt is uitdagend en zorgt ervoor dat we ons niet hoeven te vervelen. Natuurlijk hebben we in de planning een beetje ruimte gereserveerd om zo nu en dan het binnenland te verkennen. Dus daar beginnen we dit weekend maar gelijk mee! We gaan samen met drie anderen naar Brownsberg. Dat is een natuurpark dat zo’n 100km onder Paramaribo ligt. Het is gelegen aan het Brokopondostuwmeer en het uitzicht over de uitgestrekte groene jungle blijkt schitterend te zijn. Ben benieuwd en heb er zin in!

Tot zover mijn verhaaltje! Het is écht leuk om van iedereen reacties, mailtjes, smsjes, berichtjes etc te ontvangen. Ik kijk er telkens weer naar uit m’n website en mail te kunnen checken! Heel erg bedankt daarvoor!! Fijne week allemaal!

Liefs,
Katrien